Θα τρίζουν τα κόκαλα του Φλωράκη, του Κύρκου και πολλών άλλων προσωπικοτήτων της Αριστεράς, ήταν η πρώτη (μάλλον αμήχανη) αντίδραση όσων είδαν τo εντυπωσιακό προβάδισμα του Στέφανου Κασσελάκη στην κούρσα για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ.
Μπορεί και να τρίζουν, μπορεί και όχι, ας αφήσουμε όμως τους απελθόντες να αναπαυθούν εν ειρήνη, κι ας αρχίσουμε από τα εύκολα: Είναι η δημοφιλία απαραίτητη για την ανέλιξη ενός πολιτικού; Το ερώτημα έχει απαντηθεί εδώ και δεκαετίες. Ασφαλώς είναι. Εκείνο που έχει αλλάξει δραστικά είναι ο τρόπος με τον οποίο αποκτάται η δημοφιλία. Η εποχή των πύρινων λόγων από τους άμβωνες και τα μπαλκόνια ανήκει στο παρελθόν. Πλέον το παιχνίδι παίζεται στο «σοσιαλμιντιακό» (απολογούμαι για τη λέξη) γήπεδο, με την πολυπληθέστατη κερκίδα, η οποία αποτελείται από εκατομμύρια χρήστες, που πολύ εύκολα είναι έτοιμοι να αποθεώσουν ή να διαολοστείλουν, με το πάτημα ενός κουμπιού. Απλά, γρήγορα και πολλές φορές αναίτια.
Mία δεύτερη παραδοχή είναι ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από μόνα τους δεν εξασφαλίζουν τη δημοφιλία, όσα χρήματα κι αν δοθούν, όσο ωραία χαμόγελα κι αν μοιραστούν μέσα από καλογυρισμένα stories. Όλα αυτά είναι χρήσιμα, ενδεχομένως και αναγκαία, αλλά παραμένουν κενά εάν δεν υποστηρίζονται από το ανάλογο κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον.
Ο Κασσελάκης δεν είναι δημιούργημα του κομματικού σωλήνα, όπως είναι οι πολιτικοί με τους οποίους συγκρίνεται. Κι αυτό είναι το πρώτο λάθος όσων θέλουν να ερμηνεύσουν το φαινόμενο. Οσοι δε υποστηρίζουν ότι ο Κασσελάκης δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα φιντάνι του θερμοκηπίου των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, τότε θα πρέπει να προβληματιστούμε για την ποιότητα του υποστρώματος από το οποίο ξεφύτρωσε, δηλαδή τα χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας, εν προκειμένου ενός συγκεκριμένου κοινού, που τοποθετείται στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ.
Όλα αυτά είναι δουλειά των κοινωνιολόγων και των εκλογολόγων, που ξέρουν και διαβάζουν με επιστημονικό τρόπο την πολιτική συμπεριφορά των ανθρώπων. Γι’ αυτό θα περιοριστώ στον εξής προβληματισμό: Ο Κασσελάκης δεν είναι Παπανδρέου αλλά σε αρκετές περιπτώσεις μιλά στον κόσμο όπως μιλούσε ο Ανδρέας στην εποχή του. Δεν είναι Τσίπρας, όμως χρησιμοποιεί τη μέθοδο που ακολουθούσε ο παραιτηθείς πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ όταν πρωτομπήκε σε αυτή τη δουλειά και από το 3% έφθασε να δημιουργήσει πλειοψηφικό ρεύμα που τον έστειλε στο Μέγαρο Μαξίμου.
Μπορεί το ακροατήριο, η εποχή, τα πρόσωπα, τα μέσα επικοινωνίας και όλα τα υπόλοιπα να είναι διαφορετικά, όμως το μήνυμα παραμένει απαράλλακτο: «Αυτό που έχετε και δεν το θέλετε, ελάτε να το αλλάξουμε μαζί». Η στρατηγική είναι δοκιμασμένη και αποτελεσματική. Επενδύει στο θυμικό των ανθρώπων που είναι πολύ πιο ισχυρό από τη λογική. Τα παραδείγματα είναι πολλά, από την Αμερική και την Ευρώπη, μέχρι και τη ψυχρή Σκανδιναβία. Η ανάγκη των ανθρώπων για κάτι διαφορετικό από αυτό που έχουν ήταν και παραμένει το καύσιμο σε μια πολιτική διαδρομή. Ο λόγος του Κασσελάκη, όπως και των πλείστων πολιτικών, ίσως από καταβολής κόσμου, έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που είναι τόσο απαραίτητα, όσο είναι τα μπαχαρικά για την παρασκευή ενός πικάντικου φαγητού: Φόβος, ελπίδα, ιδεολογικός αντίπαλος, ταξικός εχθρός, οι κακοί που μας κυνηγούν, εμείς καλοί που θα τους τιμωρήσουμε, και όλα αυτά που είναι ευδιάκριτα με γυμνό μάτι στις ομιλίες ενός δικτάτορα ή στην ανάρτηση ενός άσημου υποψήφιου δημοτικού συμβούλου.
Ο Κασσελάκης απευθύνθηκε σε ένα πληγωμένο κομματικό ακροατήριο που είχε ανάγκη να βγει από το καβούκι του μετά από απανωτές εκλογικές ήττες, ειδικά σε ένα περιβάλλον καταστροφών από φωτιές και πλημμύρες. Είναι ακραίο να ψηφίζεις για πρόεδρο κόμματος, ο οποίος μπορεί αύριο να είναι δυνητικός πρωθυπουργός, έναν άνθρωπο που δεν έχει ούτε ένα μήνα εμπειρία από την ενεργό πολιτική; Ασφαλώς είναι ακραίο, αλλά υπάρχουν και πιο ακραία φαινόμενα που κάνουν πολλών τα κόκαλα να τρίζουν, Aριστερών ή Δεξιών, δεν έχει σημασία. Ο χρόνος θα δείξει εάν όλο αυτό που δείχνει ο Κασσελάκης αξίζει κάτι παραπάνω από μερικές χιλιάδες like, ή αν απλώς είναι ένας εικονικός μεσσίας που ήρθε σαν από μηχανής θεός για να καλύψει ένα κενό. Κομματικό, πολιτικό, ή κοινωνικό.
ΠΗΓΗ:phileleftheros cyprus