Πώς ο ΣΥΡΙΖΑ κατέληξε να έχει αρχηγό τον Στέφανο Κασσελάκη; Πώς εξηγείται η άλωση του κόμματος από έναν επιχειρηματία από την Αμερική; Τι έχει απομείνει από τον αριστερό ΣΥΡΙΖΑ; Σε αυτά τα ερωτήματα έδωσε μια πολύ διεισδυτική απάντηση με το άρθρο του χθες στην εφημερίδα τα Νέα, ο δημοσιογράφος Παύλος Τσίμας.
Στην ερώτηση αν μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ με τον νέο του αρχηγό να σταματήσει την εκλογική του παρακμή, ο Παύλος Τσίμας γράφει ότι κανείς δεν είναι σε θέση σήμερα να δώσει απάντηση και ο χρόνος θα δείξει, έστω και αν οι πρώτες δημοσκοπήσεις δεν είναι ιδιαίτερα θετικές. Σημειώνει όμως ότι προϋπόθεση για την ανάκαμψη, είναι ο νέος αρχηγός να περάσει γρήγορα από την “επικοινωνιακή φαντασμαγορία στην πραγματική πολιτική, να πάει από τη μαγεία στον ρεαλισμό”.
Και κυρίως να απαλλαγεί από εκείνους που τον οδήγησαν στην αρχηγία, με τους μηχανισμούς τους και τα ερεβώδη σοσιαλμιντιακά τους δίκτυα, αυτούς που ο Παύλος Τσίμας χαρακτηρίζει “τοξικούς σπόνσορες του Στέφανου Κασσελάκη”, δηλαδή τον Πολάκη, τον Παππά και τους υπολοίπους.
Τελείωσε ο αριστερός ΣΥΡΙΖΑ;
Το καίριο ερώτημα όμως που τίθεται είναι- γράφει ο Παύλος Τσίμας- αν με την εκλογή Κασσελάκη ο ΣΥΡΙΖΑ τελειώνει τη σχέση του με την αριστερά. Παύει να είναι αριστερό κόμμα.
Και συνεχίζει σημειώνοντας ότι κάποιοι θεωρούν ότι η αρχή της ρήξης του ΣΥΡΙΖΑ με την αριστερή ιδεολογία, πρακτική και παράδοση, ήταν όταν παρά τις υποσχέσεις να σκίσει τα μνημόνια, εφάρμοσε τις μνημονιακές πολιτικές που αναθεμάτιζε. Αλλοι, γράφει, θεωρούν ότι η ρήξη έγινε με την συνεργασία με τον Καμμένο, τον μολυσματικό εταίρο.
Ο ίδιος όμως γράφει, ότι η κρίσιμη στιγμή της ρήξης του ΣΥΡΙΖΑ με την αριστερά έρχεται όταν η χρεοκοπία χτυπάει την πόρτα της χώρας. Τότε, γράφει ο Παύλος Τσίμας, στο εσωτερικό του κόμματος υπήρχαν δυο απόψεις. Η μία υποστήριζε ότι η χρεοκοπία ήταν η επιβεβαίωση για το οικονομικό μοντέλο του παρασιτικού, άδικου και αναποτελεσματικού καπιταλισμού που επικρατούσε στην Ελλάδα και που αναδείκνυε με τις αναλύσεις της και την κριτική της η αριστερά. Αυτή η άποψη θεωρούσε ότι δικαίωνε την αριστερά στην κριτική της, ότι απαιτείται ένας ριζικός προοδευτικός εκσυγχρονισμός. Μόνο που αυτή η άποψη δεν έφερνε ψήφους…
Αντ΄αυτής επικράτησε μια άποψη αντιμνημονιακού λαϊκισμού που εξέφραζε ο Αλέξης Τσίπρας. Ο οποίος υποστήριζε ότι η χρεοκοπία ήταν μπλόφα και ότι απλώς χρησίμευσε σαν άλλοθι για να κοπούν μισθοί και συντάξεις. Και στο σημείο αυτό ο Παύλος Τσίμας θυμίζει τη συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στην Ελευθεροτυπία το 2010, που έλεγε ότι η χρεοκοπία ήταν “ένα παραμύθι με δράκο που κράτησε όσον χρειαζόταν για να κοπεί ο 14ος μισθός.”
“Η άρνηση του ίδιου του γεγονότος της χρεοκοπίας ήταν το σημείο ρήξης με την πνευματική παράδοση της αριστεράς. Η πολιτική ρήξη που ακολούθησε στην αγκαλιά του Καμμένου, με σημαία θεωρίες συνωμοσίας ως την εκλογική νίκη, ήταν η μοιραία συνέχειά της.”
Μετά τις εκλογικές ήττες
Η απομάκρυνση του ΣΥΡΙΖΑ από την αριστερά, σημειώνει ακόμα ο Παύλος Τσίμας, θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, η πορεία του κόμματος προς το χάος Κασσελάκη να είχε αποτραπεί, αν μετά τις ήττες στις εκλογές γινόταν αναστοχασμός και αυτοκριτική. Αυτό όμως δεν έγινε ποτέ. Και έτσι συνομολογήθηκε σιωπηρά, ότι προϋπόθεση για να δει εξουσία η αριστερά είναι να χάσει τη ψυχή της. Να πάψει να είναι αριστερά. Ότι ακριβώς συνέβη στον ΣΥΡΙΖΑ.